Ο όρος που δίνει η wikipedia είναι όσο ασαφής θα περιμέναμε και παραπέμπει στην προσπάθεια των θεωρητικών επιστημών να δώσουν βαρύτητα στην ενσωματη κ υποκειμενική εμπειρία της ύπαρξης. Στον αντίποδα βρίσκονται οι θετικές επιστήμες που φοβούνται την ασάφεια και προωθούν με ευλάβεια την ποσοτικοποίηση.

Για τον Feldenkrais ότιδηποτε και αν σημαίνει η βελτίωση της εικόνας του σώματος δεν μπορεί παρά να αντανακλά σε αλλαγές στο κεντρικό νευρικό σύστημα. Εκείνες που κατα κύριο λόγο του τραβούσαν την προσοχή ήταν οι αλλαγές στον τρόπο με τον οποίο αντιπροσωπεύονται τα διάφορα μέρη στα ανώτερα μέρη του εγκεφάλου, η απεικόνιση δηλαδή των μερών και της ίδιας της κίνησης στον σωματοαισθητικό φλοιό.

 

Όπως και άλλοι επιστήμονες της εποχής του ο Feldenkrais κατανόησε οτι το κινητικό μας σύστημα είναι φτιαγμένο με τέτοιον τρόπο ώστε διάφορα μέρη του να κινούνται συνεργικά κατά την εκτέλεση δραστηριοτήτων όπως είναι η βάδιση, η παρακολούθηση ενός κινούμενου στόχου. Η ικανότητα του εγκεφάλου να αναδιοργανώνει τα μαζικά κινητικά σχήματα, να απομονώνει κινήσεις σε συγκεκριμένες αρθρώσεις και να πειραματίζεται με καινούριους συνδυασμούς αποτελεί την ουσία της λεπτής και επιδέξιας κίνησης. Η διαδικασία αυτή που συχνά αναφέρεται ως ¨διαχωρισμός¨ ή ¨διαφοροποίηση¨(differentiation) καθιστά την κίνηση πιο πολύπλοκη αυξάνοντας τους βαθμούς ελευθερίας και δημιουργώντας νέες δυνατότητες για δράση.

 

Η ικανότητα για διαφοροποίηση και διαχωρισμό είναι μεγαλύτερη εκεί όπου περισσότερες αρθρώσεις εμπλέκονται σε λεπτή και επιδέξια κίνηση. Δεν είναι τυχαία λοιπόν η λεπτομερής και εκτενής αναπαράσταση των άνω άκρων στο σωματοαισθητικό χάρτη του εγκεφάλου σε αντίθεση με τα κάτω άκρα. Η έλλειψη διαφοροποιημένης κίνησης και η ελλιπής αναπαράσταση στις εγκεφαλικές περιοχές είναι δυνατόν να οδηγήσουν σε πόνο, δυσκαμψία και περιορισμούς εξαιτίας αφύσικης και παρατεταμένης μυϊκής τάσης.

 

Βλ. επίσης: https://www.nytimes.com/2019/09/10/science/brain-artist-thalidomide-feet-disability.html