Δράση και αναπνοή βρίσκονται σε μονιμη αλληλεπιδραση και παροτι συχνά μελετώνται ξεχωριστά αποτελούν μια λειτουργική και αδιαιρετη ενότητα. Η κυρίαρχη μηχανιστική/αναγωγική αντίληψη για το ανθρωπινο σώμα ευθύνεται για μια υπεραπλουστευμένη εικόνα όσον αφορά το τι είναι κίνηση και ποια ειναι η σχέση της με την αναπνοή. Μεσα απο την περιορισμένη αυτη οπτικη συχνά αναζητάμε το «σωστό» τρόπο (σε ποιά φάση της κίνησης πρέπει να εισπνέυσω και πότε να εκπνεύσω) ή να αναγνωρίσουμε το «λάθος» και να το αναστείλουμε. Νεότερα φιλοσοφικά και επιστημιολογικα μοντέλα που σέβονται την πολυπλοκότητα της συμπεριφοράς και φυσικών φαινομένων προτείνουν οτι η κινηση δεν είναι απλά ένα σύνολο συσπάσεων αλλα η αρτια οργανωση στο χωρο και τον χρόνο ολων των βαθμών ελευθερίας του κινούμενου συστήματος. ‘Οσον αφορά τον ανθρωπινο σώμα ενα μεγάλο μέρος των μεταβλητών αυτών ενυπάρχει μέσα στις αναριθμητες αρθρωσεις του θώρακα και στην ικανοτητα του διαφράγματος να κινείται προς διαφορετικές κατευθύνσεις. Στη σειρά αυτή των μαθημάτων, με εργαλείο την αναπνοή, θα αναζητήσουμε νέους «χώρους» μέσα στο ανθρώπινο σώμα. Επίσης θα εξερευνήσουμε πως σμιλεύοντας την αναπνευστικη ικανοτητα αλλάζουμε την ικανοτητα του κινητικού μας συστήματος να παράγει μυική σύσπαση. Ξεκινάμε τη σειρά με μαθήματα που συνδέουν την αναπνευστικη λειτουργια με κινήσεις της ωμικής ζωνης και ολοκληρώνουμε με περισότερο δυναμικά σχήματα που αφορούν σε κίνηση ολόκληρου του κορμου.